อ่านบทต่อไป อ่านบทก่อนหน้า |
ร่ำร้องเพราะความทุกข์ใจ ถึงหัวหน้านักร้อง ทำนองพลับพลึง ของดาวิด 2 ข้าพระองค์จมอยู่ในเลนลึก ไม่มีที่ยืน ข้าพระองค์มาอยู่ในน้ำลึก และน้ำท่วมข้าพระองค์ 3 ข้าพระองค์อ่อนระอาใจด้วยเหตุร้องไห้ คอของข้าพระองค์แห้งผาก ตาของข้าพระองค์มัวลง ด้วยการคอยท่าพระเจ้าของข้าพระองค์ 4 บรรดาคนที่เกลียดชังข้าพระองค์โดยไร้เหตุ มีมากยิ่งกว่าเส้นผมบนศีรษะข้าพระองค์ คนที่ทำลายข้าพระองค์ก็มีอิทธิพล คือผู้ที่เป็นพวกศัตรูของข้าพระองค์อย่างไม่มีเหตุบัดนี้ข้าพระองค์จะต้องส่งคืน สิ่งที่ข้าพระองค์มิได้ขโมยไปหรือ 5 ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงทราบถึงความโง่ของข้าพระองค์ ความผิดที่ข้าพระองค์กระทำแล้วจะซ่อนไว้จากพระองค์ไม่ได้ 6 ข้าแต่พระเจ้าจอมโยธา ขออย่าให้บรรดาผู้ที่หวังใจในพระองค์ได้รับความอายเพราะข้าพระองค์ ข้าแต่พระเจ้าของอิสราเอล ขออย่าให้บรรดาผู้ที่เสาะพระองค์ได้ความอัปยศเพราะข้าพระองค์ 7 ที่ข้าพระองค์ทนการเยาะเย้ย ที่ความอับอายได้คลุมหน้าข้าพระองค์ไว้ก็เพราะเห็นแก่พระองค์ 8 ข้าพระองค์กลายเป็นแขกแปลกหน้าของพี่น้อง และเป็นคนต่างด้าวของบุตรแห่งมารดาข้าพระองค์ 9 ความร้อนใจในเรื่องพระนิเวศของพระองค์ได้ท่วมท้นข้าพระองค์ และคำเยาะเย้ยของบรรดาผู้ที่เยาะเย้ยพระองค์ตกแก่ข้าพระองค์ 10 เมื่อข้าพระองค์ถ่อมใจลงด้วยการอดอาหาร มันกลายเป็นการเยาะเย้ยข้าพระองค์ 11 เมื่อข้าพระองค์ใช้ผ้ากระสอบเป็นเครื่องนุ่งห่มข้าพระองค์กลับเป็นขี้ปากของเขา 12 คนที่นั่งที่ประตูเมืองก็พูดเรื่องข้าพระองค์คนขี้เมาแต่งเพลงร้องว่าข้าพระองค์ 13 ข้าแต่พระเจ้า แต่ส่วนข้าพระองค์ ข้าพระองค์อธิษฐานต่อพระองค์ ข้าแต่พระเจ้า ในเวลาอันเหมาะสม โดยความรักมั่นคงอันอุดมของพระองค์ ขอทรงโปรดตอบข้าพระองค์ด้วยความอุปถัมภ์อย่างวางใจได้ 14 ขอทรงช่วยข้าพระองค์ให้พ้น จากจมลงในเลน ขอทรงช่วยกู้ข้าพระองค์จากคนที่เกลียดชังข้าพระองค์และจากน้ำลึก 15 ขออย่าให้น้ำท่วมข้าพระองค์ หรือน้ำที่ลึกกลืนข้าพระองค์เสีย หรือปากแดนผู้ตายงับข้าพระองค์ไว้ 16 ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงตอบข้าพระองค์ เพราะความรักมั่นคงของพระองค์นั้นเลิศ ขอทรงหันมาหาข้าพระองค์ตามพระกรุณาอันอุดมของพระองค์ 17 ขออย่าทรงซ่อนพระพักตร์ของพระองค์เสียจากผู้รับใช้ของพระองค์ เพราะข้าพระองค์ทุกข์ใจ ขอทรงรีบตอบข้าพระองค์ 18 ขอมาใกล้ข้าพระองค์ ทรงไถ่ข้าพระองค์ไว้ เพราะศัตรูของข้าพระองค์ ขอทรงปลดเปลื้องข้าพระองค์ 19 พระองค์ทรงทราบการที่เขาเยาะเย้ยข้าพระองค์แล้วทั้งความอายและความอัปยศของข้าพระองค์ พระองค์ทรงทราบถึงบรรดาคู่อริของข้าพระองค์หมด 20 การเยาะเย้ยกระทำให้จิตใจข้าพระองค์ชอกช้ำ ข้าพระองค์จึงหมดกำลังใจ ข้าพระองค์มองหาผู้สงสาร แต่ก็ไม่มี หาผู้เล้าโลม แต่ข้าพระองค์หาไม่พบ 21 เขาให้ดีหมีแก่ข้าพระองค์เป็นอาหาร ให้น้ำส้มสายชูแก่ข้าพระองค์ดื่มแก้กระหาย 22 ขอให้สำรับที่อยู่ตรงหน้าเขาเองเป็นกับดักเขา และการเลี้ยงในพิธีสักการบูชาเป็นบ่วง 23 ขอให้นัยน์ตาของเขามืด เพื่อเขาจะไม่เห็นและทำบั้นเอวเขาให้สั่นสะเทือนเรื่อยไป 24 ขอทรงเทความกริ้วลงเหนือเขา และให้ความกริ้วอันเผาร้อนตามทันเขา 25 ขอให้ค่ายของเขาร้างเปล่า อย่าให้ผู้ใดพักอยู่ในเต็นท์ของเขา 26 เพราะเขาได้ข่มเหง ผู้ที่พระองค์ทรงเฆี่ยนตีเขาเล่าถึงความเจ็บปวดของผู้ที่พระองค์ให้บาดเจ็บแล้ว 27 ขอทรงเพิ่มโทษ แล้วทรงเพิ่มอีก อย่าให้เขาได้รับการอภัยจากพระองค์ 28 ขอให้เขาถูกลบออกเสียจากทะเบียนผู้มีชีวิตอย่าให้เขาขึ้นทะเบียนไว้ในหมู่คนชอบธรรม 29 แต่ข้าพระองค์ทุกข์ยากและเจ็บปวด ข้าแต่พระเจ้า ขอความรอดของพระองค์ตั้งข้าพระองค์ไว้ให้สูง 30 ข้าพเจ้าจะสรรเสริญพระนามพระเจ้าด้วยบทเพลง ข้าพเจ้าจะยกย่องพระองค์โดยโมทนาพระคุณ 31 การนั้นจะเป็นที่พอพระทัยพระเจ้ามากกว่าวัวผู้หรือวัวผู้ทั้งขาและกีบ 32 ขอให้บรรดาผู้ถ่อมใจเห็นและยินดี ท่านผู้เสาะพระเจ้า ขอให้ใจของท่านฟื้นชื่นขึ้น 33 เพราะพระเจ้าทรงฟังคนขัดสน และมิได้ทรงดูหมิ่นคนของพระองค์ที่ถูกจำจอง 34 ขอฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลกสรรเสริญพระองค์ ทั้งทะเลและสรรพสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในนั้น 35 เพราะพระเจ้าจะทรงช่วยศิโยนให้รอด และสร้างหัวเมืองยูดาห์ขึ้น เขาทั้งหลายจะอาศัยอยู่ที่นั่น และได้เป็นกรรมสิทธิ์ 36 ลูกหลานของผู้รับใช้ของพระองค์จะได้เป็นมรดกและบรรดาผู้ที่รักพระนามของพระองค์จะอยู่ที่นั่น |
อ่านบทต่อไป อ่านบทก่อนหน้า |
สงวนลิขสิทธิ ℗ 2011 iChurch.in.th | ติดต่อเรา หรือ แนะนำติชม |